Najlepsi polscy poeci

Juliusz Słowacki- (urodzony 4 września 1809 w Krzemieńcu, zmarł 3 kwietnia 1849 w Paryżu), jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu. Obok Mickiewicza i Krasińskiego nazywany wieszczem narodowym.

Stworzył wiele znakomitych liryk, poematów i dramatów o trwałych wartościach artystycznych. Jego utwory, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli. Jego twórczość wyróżniała się wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka.

Urodził się w Krzemieńcu w południowo-wschodniej części dawnej Polski. Jego ojciec, Euzebiusz, był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim i Uniwersytecie Wileńskim. Matka Słowackiego, Salomea Becu, osoba o dużej kulturze literackiej i osobistej, po śmierci męża zajmowała się wychowywaniem syna. Dzięki niej w dzieciństwie i wczesnej młodości miał szeroki kontakt z ówczesną elitą intelektualną.

Juliusz Słowacki po studiach w Wilnie i krótkim pobycie w stolicy Polski wyjechał do Paryża z misją Rządu Narodowego. Pozostał na emigracji we Francji, gdzie zadebiutował w 1830 roku powieścią poetycką "Hugo". Romantyczny charakter jego twórczości odzwierciedlają dwa pierwsze tomy "Poezji" z 1832 roku. Stworzył oryginalne wielkie dramaty: "Kordiana" 1834, "Balladynę" 1834, wyd. 1839, "Horsztyńskiego" 1835, poemat miłosny "W Szwajcarii" 1835-36, poemat prozą "Anhelii" 1838, poematy: "Ojciec zadżumionych" 1839 i "Wacław" 1839, dramaty: "Lilla Weneda" 1839 i "Mazepa" 1839, poemat dygresyjny "Beniowski" 1841, dramaty: "Sen srebrny Salomei" 1843, "Fantazy" 1845-46. Niedoceniany w pełni za życia, doczekał się uznania w okresie modernizmu. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do źródeł ludowych oraz liryką patriotyczną. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem.

W Szwajcarii przebywał w latach 1833-1835, a później, aż do roku 1838, podróżował po Włoszech, Grecji, Egipcie, Palestynie i Syrii. W końcu osiadł na stałe w Paryżu. Mimo że był poważnie chory, wyruszył w 1848 roku do Wielkopolski, by wziąć udział w powstaniu, jednak zamierzeń swych nie zrealizował. Zmarł na gruźlicę w Paryżu. Jego prochy w 1927 roku zostały przewiezione do Polski i złożone obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów w Katedrze na Wawelu.

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się w Warszawie 22 stycznia 1921 roku. Poległ 4 sierpnia 1944 roku w powstaniu warszawskim. Był jedynym synem Stanisława Baczyńskiego, krytyka literackiego, oraz Stefanii Baczyńskiej, autorki książek dla dzieci i podręczników szkolnych.

Jego biografia jest reprezentatywna dla pokolenia Kolumbów, pierwszej generacji urodzonej w wolnej Polsce, po 123 latach niewoli kraju. Krzysztof Kamil Baczyński w 1939 roku, na kilka tygodni przed wybuchem wojny, zdał egzamin maturalny w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Okres okupacji spędził w stolicy. Przez pewien czas uczęszczał na tajne wykłady polonistyki. 3 czerwca 1942 roku wziął ślub z Barbarą Drapczyńską. Przeszedł pełne przeszkolenie bojowe. Należał do Harcerskich Grup Szturmowych Armii Krajowej. Uzyskał stopień starszego strzelca podchorążego. Brał udział w akcjach bojowych. Walczył w powstaniu warszawskim. Zginął w Pałacu Blanka, niedaleko dzisiejszego pomnika Nike. Po wojnie został pochowany we wspólnej mogile z żoną Barbarą na Cmentarzy Powązkowskim. Krzysztof Kamil Baczyński, „żołnierz – poeta”, zadebiutował w okresie wojny. Pod pseudonimem Jan Bugaj wydawał swoje utwory w tajnym obiegu. W przejmujący sposób ukazał w wierszach zjawisko wojny totalnej, wyrażał katastrofizm historiozoficzny i generacyjny. W jego lirykach pojawiły się również motywy arkadyjskiego piękna świata, mimo grozy wojennej rzeczywistości. Ogłosił dwa konspiracyjne zbiory: „Wiersze wybrane” (1942) i „Arkusz poetycki” (1944). Pierwszy powojenny wybór wierszy „Śpiew z pożogi” ukazał się w 1947 roku. Zginął w wieku 23 lat w walce o wolny kraj. Na wiadomość o śmierci poety Stanisław Pigoń napisał: „Cóż, należymy do narodu, którego losem jest strzelać do wroga z brylantów”. Krzysztof Kamil Baczyński był nie tylko utalentowanym twórcą, ale także prawym, wiernym wyznawanym wartościom człowiekiem. „Pozostaje jako poeta – żołnierz, który nie uchylił się przed najwyższą dla ojczyzny ofiarą, ofiarą ze swojego życia, ale też jako artysta, który nie uchybił talentowi twórczemu, jaki do spełnienia został mu przekazany” – napisał Kazimierz Wyka.